Γράμμα απ τα ξένα.

                                                              Κλίμακα δύο


Βορράς                                                                                                              16-03-14



Τι μέρα ευχάριστη. Γεμάτη ξεχείλίξε φως και γέλια. Πλατσουρίσματα και εκπλήξεις. Και στο τέλος της λέει φανερώθηκε ένα κύκλος γεμάτος τέρμα. Από που να αρχίσω τα ευχάριστα. Χορτάτος σαν είμαι απ' το φαΐ και την ένταση της, σαν ένθετο η ψυχή μες το σώμα μου, νιώθω κάθε άκρη του κορμιού μου ν' αστράφτει. Ρε τι λέτε σήμερα! Τι γέλια!

Να, κρατούσα δυο παιδιά στα μπράτσα μου και χόρευα. Σα να πετούσα απ τα χώματα στον ουρανό. Φωνάζανε τραγούδια απροσδιόριστα μου τρυπούσαν τα αυτιά. Η τσιρίδα τους έτρεχε με τα παπουτσάκια της μες το κεφάλι μου και χτυπούσε με τα λερωμένα της χέρια τους τοίχους και τα πατώματα. Έβαλε σε όλα αταξία. Χοροπήδαγε κ' έσπερνε χρώματα. Ρε τι λέτε σήμερα, μια φορά στα χίλια χρόνια συμβαίνει αυτό. Σαν στους μύθους.

Δεν έλειπε τίποτα, δε περίσσευε τίποτα. Ήταν παντού γύρο μου η Ελλάδα σα νύμφη. Ναι ναι χόρευε γύρο μου στ' αλήθεια. Δεν ήταν μόνη όμως. Είν' το παράδοξο που με πέταε στον ουρανό όλο ένα. Είχε πλάι της ξωτικά και πλάσματα του βορρά, που πρώτη φορά βλέπουν τα μάτια μου. Νεράιδες που ματώσαν το γόνα τους και γκρινιάξανε ολοζώντανα. Δράκους να μας φιλούν μαζί τον σπουργίτι.
Αγαπημένοι και χαμογελαστοί. Με τις φωτιές τους και τα κελαδήματα τους.


Υ.Γ.
Έξω η θύελλα θα συνεχίσει όλο το βράδυ. Τα τρένα θα μείνουν στους σταθμούς. Τα βαπόρια το ίδιο.
Κλίμακα δύο.